ის წლების წინ, ამ ქალაქის განსაკუთრებული ენერგეტიკით იმდენად მოიხიბლა, რომ საცხოვრებლად თბილისიდან ბორჯომში გადავიდა. ბათუმთან ბავშვობა, თბილისთან სტუდენტობა, ბორჯომთან კი მეუღლე, შვილები და დღეს უკვე საყვარელი საქმეც აკავშირებს. ყველაზე დიდ დროს, ბორჯომის სახალხო თეატრისა და ბორჯომის თოჯინების თეატრის სცენაზე ატარებს, მაყურებლისგან უდიდეს ემოციას იღებს, რომელიც მუდმივად ახალ იდეებს ბადებს. ბორჯომი იმდენად უყვარს, რომ თბილისში დაბრუნებას აღარ განიხილავს. ქალაქის ყოველდღიურ ცხოვრებაში ჩართულია და თეატრის მსახიობებთან, რეჟისორებთან და თანამშრომლებთან ერთად, ქალაქის განვითარებაში თავისი წვლილი შეაქვს.  „ბავშვების განვითარებისთვის, აუცილებელია თეატრი. ვფიქრობ, რომ ბორჯომი თეატრმა უფრო მეტად გამოაცოცხლა, სხვა რიტმი შესძინა. ეს ქალაქი ნებისმიერ სეზონზე განსაკუთრებულია, მიყვარს მისი ფერები, სიმწვანე და ჰაერი, რომელიც სხვაგან არსად არის,“ - ეს ნაწილია იმ ემოციის, რომელიც სალომეს ბორჯომთან აკავშირებს. დაუსრულებლად შეუძლია მოგიყვეთ იმ სურვილებზე და გეგმებზე, რომლის განხორციელებასაც აპირებს.  მეგობრებისთვის და ნებისმიერი სტუმრისთვის, სალომეს ოჯახი მასპინძლის როლშია. საყვარელ ადგილებთან ერთად, ყველას უყვებიან „ბორჯომის“ მინერალური წყლის უნიკალურ თვისებებსა და ისტორიაზე, რომლის გარეშეც ეს ქალაქი წარმოუდგენელია.

ბორჯომსა და ბაკურიანში ყველა ადამიანი ტყის სიყვარულით იზრდება, თუმცა, ზოგჯერ ეს კავშირი იმდენად ძლიერია, რომ პროფესიაც ტყეს და მასზე ზრუნვას უკავშირდება. ასე მოხდა კობა სილაგაძის შემთხვევაშიც. უკვე 14 წელია ამ საქმეს ემსახურება და მისთვის ყოველი დღე ტყეზე ფიქრით იწყება. ​  „ეს არის საქმე, რომელიც ხალხზე და ბუნებაზე ზრუნვას აერთიანებს, ბედნიერი ვარ, რომ ჩემი საქმით ვუფრთხილდები საქართველოს გარემოს. მეტყევის საქმე ძალიან მნიშვნელოვანი და საპასუხისმგებლოა. მეტყევეები ამ დამოკიდებულებას ვუზიარებთ სხვებსაც. ჩვენთან ერთად ისინიც ტყის მცველები ხდებიან, უფრთხილდებიან და უხეშად არ ერევიან ტყის ცხოვრებაში. ყოველთვის ვამბობ, რომ ტყე არ არის მხოლოდ ხეთა სიმრავლე, ეს გაცილებით მეტია, სიცოცხლის წყაროა,“ - დაუსრულებლად შეუძლია ილაპარაკოს ამ კავშირზე, რომელიც მის ოჯახში ჯერ ძმამ დაიწყო, შემდეგ კი კობამ გააგრძელა. ბევრი რამ უფროსი კოლეგებისგან ისწავლა, ახლა თვითონაც მზად არის ახალგაზრდებს გაუზიაროს გამოცდილება და რაც მთავარია, გაუზიაროს ტყის სიყვარული.  ყველა ხე და ადგილი მისთვის მნიშვნელოვანია, ყველა ხედი, რომელიც ამ მთებიდან იშლება თავის ისტორიას ატარებს. თუმცა, კითხვაზე, რომელია მისთვის განსაკუთრებული ადგილი, პასუხი მარტივად მისახვედრია - „საქართველოში უამრავი ლამაზი ტყეა, მაგრამ ჩემთვის გამორჩეული მაინც ბორჯომის და ბაკურიანის ტყეებია, როგორც ყველა ადამიანისთვის, ვინც აქ დაიბადა და ამ ადგილის დიდი სიყვარულით გაიზარდა. ყოველდღე ვხედავ, როგორ იზრდება ჩემი დარგული ნერგები, რომელიც დღეს უკვე ტყის განუყოფელი ნაწილია. მათ შორის არის, კომპანია „ბორჯომის“ მიერ დარგული ნერგები და აღდგენილი ტყე, ვამაყობ, რომ ყველა დარგვის მონაწილე ვიყავი.“

თითოეული ამბავი, რომელიც ჩვენს გმირებს ბორჯომთან აკავშირებთ, ამ ქალაქის ისტორიის განუყოფელი ნაწილია. ქეთევან ნოზაძე ბორჯომში დაიბადა და გაიზარდა, მისთვის კავშირი ბორჯომთან, მის ქუჩებთან, ულამაზეს ბუნებასთან და ისტორიულ ადგილებთან განსაკუთრებით ძვირფასია. ყველა ადგილი, ინახავს მოგონებას, რომელმაც მისი ცხოვრება განსაზღვრა. „ბორჯომის ბავშვთა და ახალგაზრდობის ტრენინგ ცენტრი, ჩემი ლამაზი, ნიჭიერი, თვალებანთებული გოგო-ბიჭებით, წლების განმავლობაში ჩემი ენერგიის წყარო გახდა, ამაზე დიდ საქმეს ვერასოდეს გავაკეთებდი, ვიდრე მომავალი თაობის განვითარებაზე ზრუნვაა. 34 წლის წინ ჩემი და კომპანია „ბორჯომის“ გზები გადაიკვეთა და ბავშვთა ფედერაციის პირველი მეგობარიც გამოჩნდა. დღეს, ბევრისთვის „ბორჯომი“ ასოცირდება ფესტივალ „ბროლის ნაძვთან, მუსიკალურ საღამოებთან, ხელოვნების ბანაკებთან, თითოეული ახალი იდეის უცვლელი მხარდამჭერი კომპანია „ბორჯომი“ იყო, ერთად ვატარებდით ფესტივალებს, რომლებიც ნებისმიერი ქალაქის ცხოვრებას განსაკუთრებულად უხდება,“ - ასე იხსენებს ქეთევან ნოზაძე ისტორიას, რომელიც წლების წინ დაიწყო და ახლაც გრძელდება. კომპანია „ბორჯომის“ მხარდაჭერით, 10 წლის წინ დაფუძნდა ბორჯომის ტრენინგ ცენტრი, რომლის მთავარი იდეაც მომავალი თაობის განათლებაზე ზრუნვაა. ეს არის არაფორმალური განათლების ადგილი, სადაც მოსწავლეები ბორჯომიდან და ბორჯომის შემოგარენიდან, საერთო ინტერესების თანატოლებს ხვდებიან და სხვადასხვა მიმართულებით იღებენ განათლებას.  „ჩემი ოცნება იყო, შემექმნა არაფორმალური განათლების ცენტრი, რომელიც იქნებოდა უფასო და ყველა მოსწავლისთვის ხელმისაწვდომი. კომპანია „ბორჯომის“ დახმარებით, ეს ოცნება რეალობად იქცა. 10 წლის განმავლობაში ბორჯომის ტრენინგ ცენტრში, 5000 ზე მეტმა მოსწავლემ მიიღო განათლება და თავისი ინტერესის მიხედვით, სხვადასხვა კლუბში გაერთიანდა. ბორჯომის ტრენინგ ცენტრი საოცარი მაგალითია იმის, თუ როგორ შეიძლება ერთად იზრუნონ მომავალი თაობის აღზრდასა და განვითარებაზე არასამთავრობო ორგანიზაციამ, ადგილობრივმა ხელისუფლებამ და კერძო ბიზნესმა.“  ყოველ წელს მოსწავლეების ინტერესების მიხედვით იგეგმება ახალი სასწავლო პროგრამა, რომელიც ბორჯომის ტრენინგ ცენტრს, კიდევ უფრო საინტერესოს ხდის. მოსწავლეებს აქ მოსვლა უხარიათ, ლაღი, მეგობრული და თავისუფალი გარემო მათ განვითარებას უწყობს ხელს. ისინი აქტიურ მოქალაქეებად ყალიბდებიან და ქალაქს ახალ სიცოცხლეს სძენენ. საქმე, რომელიც დიდ სიყვარულთან ერთად უდიდეს პასუხისმგებლობასაც მოითხოვს, ქეთი ნოზაძისთვის ყოველდღიურობაა, რომელიც უდიდეს ბედნიერებას ანიჭებს, რომელსაც გარშემომყოფებსაც უზიარებს და ყოველწლიურად ამ ისტორიის გარშემო ახალ ადამიანებს აერთიანებს.

თითქმის 40 წლის წინ, თემურ კაპანაძისა და კომპანია „ბორჯომის“ გზები გადაიკვეთა და დაიწყო ისტორია, რომელიც მისი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი გახდა. პროფესიით ჰიდროტექნიკოსია. სწავლის დასრულების შემდეგ, საქართველოში დარჩენას არ აპირებდა, თუმცა გარემომ იმდენად მოხიბლა, რომ საქმიანობის საზღვრებს გარეთ გაგრძელების ნაცვლად, ბორჯომში დარჩენა გადაწყვიტა და დღემდე, კომპანიის და საკუთარი პროფესიის ერთგულია. ჯერ კიდევ სტუდენტობის დროს, არაერთ კომპანიაში მუშაობდა, თუმცა ხანგრძლივად არსად გაჩერებულა. „ბორჯომი” აღმოჩნდა ის ერთადერთი ადგილი, სადაც ცხოვრების მნიშვნელოვანი წლები გაატარა. ეს ისტორია უმცროსი ინჟინრის პოზიციიდან დაიწყო, 2002 წლიდან კი მთავარი ინჟინრის პოზიციით გაგრძელდა. „მთავარი ინჟინრის საქმიანობა ძალიან საპასუხისმგებლოა, ჩემს პროფესიაში მთავარია გადაწყვეტილების სწრაფად მიღება, რაც საქმეს განსაკუთრებით საინტერესოს და კიდევ უფრო საპასუხისმგებლოს ხდის. ჩვენ ყოველდღიურად ვამოწმებთ როგორც საბადოს მდგომარეობას, ისე ჭაბურღილების, ელექტრო დანადგარების და მილსადენის სრულყოფილად ფუნქციონირებას,“ - ასე გვიყვება თავის ყოველდღიურ საქმიანობაზე ბატონი თემური და თან „ბორჯომმინწყლების“ ისტორიულ შენობაში გვმასპინძლობს, რომელიც სტუმრების ყურადღებას დღემდე იპყრობს. საქმის მიმართ ერთგულება და სიყვარული მისი ცხოვრების თანმდევია, სწორედ ამ ორ მთავარ პრინციპს უზიარებს შვილებსაც და ახალ თაობასაც, ვისთვისაც ცოდნის და გამოცდილების გაზიარება მისთვის დიდი სიხარულია

ტილო, ფუნჯი და საღებავის სურნელი, ბესიკ არბოლიშვილის ცხოვრებაში ბავშვობიდანვე შემოიჭრა. მამა თეატრის მხატვარი იყო, დედა - მუსიკის მასწავლებელი, ბაბუა - ვასო არბოლიშვილი - ხის ოსტატი. ხელოვნების სიყვარული მათ ოჯახში თაობებს გადაეცემოდა, ახალი ხელწერითა და იდეებით კი, ახალი ისტორია იწერებოდა.  ბავშვობა ბაკურიანში გაატარა. სახლში, რომელიც დღემდე ბევრ საინტერესო ამბავს ინახავს. ეს ადგილი მის შემოქმედებაზეც აისახა. ტილოზე ხშირად სხვადასხვა ემოცია ცოცხლდება, თუმცა, თოვლი ბესიკ არბოლიშვილის ნამუშევრების განუყოფელი ნაწილია, მისი ზამთარი კი, განსაკუთრებულად თბილი და ზღაპრულია. ამბებს, რომლებიც ამ ადგილთან აკავშირებს, ისეთი ემოციებით ჰყვება, რომ თითქოს ტილოზე ფუნჯით ხატავს, მსმენელიც მისი ბავშვობის ბაკურიანში მოგზაურობს და ამ სილამაზეს მხატვრის თვალით დანახული სიზუსტით აღიქვამს.  „ბავშვობაში დედაჩემი ხშირად მიყვებოდა ბაკურიანის სილამაზეზე და ცდილობდა, რომ მეც ასე დამენახა ეს მხარე. როცა მამამ ბაკურიანში პირველად ჩამოიყვანა, გაზაფხული იყო და ტყეში აბრეშუმივით მოედინებოდა გამჭვირვალე წყალი. როცა სასეირნოდ გავდიოდით, მეუბნებოდა - „დააკვირდი როგორ ბრწყინავს ნამი.“ ეს ემოციები ჩემს გულსა და მეხსიერებაში ნელ-ნელა იბეჭდებოდა. შეშის კვამლის სუნი, კოხტა გორა, ციგა, თხილამური, მატარებელი და ჩვენი სახლი ბავშვობის ბაკურიანში მაბრუნებს. თუმცა, ყველაზე მნიშვნელოვანი ის სიყვარულია, რომელიც ამ ადგილთან და ჩემს ნათესავებთან მაკავშირებს. ბაკურიანში ჩამოსვლისას, თითქოს ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ სიყვარულში და ამით გული მევსებოდა.“    დღეს ბავშვობის სურნელის შეგრძნებით, წარსულის ნოსტალგიით და შემოქმედებითი განწყობით დაუსრულებლად აკვირდება ზამთარს ბაკურიანში, ფიფქებს, რომლებიც თანდათან ფერს იცვლიან. გრძნობს თოვლის სურნელს და შემდეგ ტილოზე ხატავს ზამთარს, თბილს და ზღაპრულს, რომელიც ყველას ბავშვობაში აბრუნებს. 

ბორჯომზე ფიქრი, ზრუნვა და მისი სიყვარული, მარიკა გელაშვილს მშობლებისგან გადაეცა. ბავშვობაში მამა უხსნიდა, რომ ამ ულამაზეს ქალაქში კიდევ ბევრი რამ იყო ასაშენებელი და ძველი გამოსასწორებელი, ამ საქმეს კი არქიტექტორი შეძლებდა. სწორედ იმ დროს გააკეთა პროფესიული არჩევანი და ცხოვრება არქიტექტურას და ქალაქმშენებლობას დაუკავშირა.  „პროფესიის არჩევის შემდეგ, სადაც არ უნდა მეცხოვრა, რა საქმითაც არ უნდა ვყოფილიყავი დაკავებული, სულ თან მდევდა, ბორჯომზე ზრუნვა და ფიქრი მის გალამაზებაზე,“ - მარიკა გელაშვილი დღემდე ასე გრძნობს სიყვარულს, რომელიც ამ ქალაქთან აკავშირებს. სილამაზით განებივრებულ ქვეყანაში ლანდშაფტის დიზაინზე ზრუნვა შედარებით გვიან დაიწყეს, თუმცა, ის ერთ-ერთი პირველი იყო, ვინც ამ მიმართულებითაც დაინტერესდა და 2000 წელს ამერიკის შეერთებულ შტატებში, ლანდშაფტის არქიტექტურის ფაკულტეტი დაამთავრა. მოგვიანებით საყვარელ ქალაქს დაუბრუნდა და დღემდე მის იერსახეზე ზრუნავს.  სურს, რომ ამ ქალაქში ჩამოსვლა და დასვენება ყველას უხაროდეს. ხშირად ბორჯომის სტუმრებს, მეგზურობასაც თავად უწევს და ამ კუთხის არქიტექტურას აცნობს.  ბორჯომის ხეობის მშენებლობა-არქიტექტურის ისტორია საკუთარ წიგნში ასახა და ისტორიულ ნაშრომებზე დაყრდნობით, მკითხველს გაუზიარა თუ როგორ შენდებოდა ქალაქი, როგორ აღმოაჩინეს ამ ადგილზე მინერალური წყალი „ბორჯომი“, რომელიც ქვეყნის სავიზიტო ბარათად იქცა, როგორ აშენდა ისტორიული შენობები, რკინიგზა, ხიდები და როგორ მიიღო ამ ადგილმა დღევანდელი იერსახე, რომელიც დღეს ყველა ბორჯომელს ეამაყება.   

წიწვებში ჩაფლულ გზას, რომელიც წლის ნებისმიერ დროს ჯადოსნურია, თითქმის 50 წელი ერთად გადიოდნენ. ჯუმბერ და ლიდა ჯაფიაშვილებმა ცხოვრება ერთმანეთს და ბორჯომიდან ბაკურიანისკენ მიმავალ მატარებელს დაუკავშირებს. მატარებელს, რომელსაც ადგილობრივებმა „კუკუშკა“ შეარქვეს. „მე და ჩემი მეუღლე შევაბერდით ერთმანეთს, თითქმის 50 წელი ვემსახურეთ ამ ვიწროლიანდაგიან გზას, ახლა კი ვემსახურებით ოჯახს - შვილებს და შვილიშვილებს,“ - ასე გვიყვება საკუთარ ამბავს ჯუმბერ ჯაფიაშვილი. ადამიანი, რომლის ცხოვრებაც ამ ულამაზეს მხარესთან ბავშვობიდან დაკავშირებულია. ეს ისტორია იწყება ბაკურიანის, ბორჯომის, წაღვერის და მშობლიური დაბის სიყვარულით, რომელიც დღემდე გრძელდება.  22 წლის იყო, როცა მისი ცხოვრება „კუკუშკას“ დაუკავშირდა და მატარებელიც დაიძრა. ახლაც, ეიფელის ხიდისკენ მიმავალ გზაზე, მთავარი მეგზური ის არის. ჯუმბერ ჯაფიაშვილი მეუღლესთან - ლიდა ჯაფიაშვილთან ერთად, საკუთარი საქმის, ამ მხარის და ოჯახის სიყვარულს, დღეს შვილიშვილებს უზიარებს. ამაყობს, რომ მისი ცხოვრება დაკავშირებულია იმ პატარა მატარებელთან, რომელიც შთაბეჭდილებების, თავგადასავლების და ახალი დასაწყისის სიმბოლოა.

"დავიბადე წაღვერში, სადაც მთელი ბავშვობა ეიფელის ხიდს ვუყურებდი. სულ მაოცებდა ხიდის კონსტრუქცია და ის ხედები, რომლებიც იმ ადგილიდან იშლება. ეს ბუნება მოქმედებს ადამიანზე, ჩემზეც მნიშვნელოვანი კვალი დატოვა," - ეს გარემო მოგვიანებით მის შემოქმედებაში აისახა. თანგული ორთოიძე 1980 წელს, მშობლიურ ქალაქში პროფესიით და ახალი იდეებით დაბრუნდა. მისი პირველი ნამუშევარი მეოთხე სამმართველოს მოზაიკის აუზი იყო, შემდეგ - სანაპიროს ირმები და ქალაქის ცენტრის პანო. დღეს ეს ფერადი მოზაიკა, ბორჯომის იერსახის განუყოფელი ნაწილია. ამ ნამუშევრების  ავტორი, ქალაქის სტუმრებს, მოზაიკების ისტორიით ბორჯომს აცნობს. ცენტრალურ პარკში სეირნობისას კი, მათ მინერალური წყალი "ბორჯომის" შემადგენლობაზე უყვება და ურჩევს, რომ ბუნებრივი, თბილი "ბორჯომი" აუცილებლად გასინჯონ.

კიდევ ერთი გმირი და კიდევ ერთი ისტორია ბორჯომზე. ამჯერად „ბორჯომი“ და ფოტოგრაფი ნათელა გრიგალაშვილი, დამოუკიდებელი საქართველოს პირველ ქალ მფრინავს - ნადია ბენკლიანს გაგაცნობთ     ისტორია #2 ნადია ბენკლიანი - მფრინავი ბორჯომის მთებიდან დიდ ავიაციაში მფრინავების ოჯახში გაზრდილმა, პროფესიული არჩევანი ჯერ კიდევ 13 წლის ასაკში გააკეთა. სწორედ მაშინ, როცა მამასთან ერთად მფრინავის კაბინაში მოხვდა. შთაბეჭდილება იმდენად ძლიერი აღმოჩნდა, რომ მიზნისკენ სიარული იმ დღიდან დაიწყო. მიუხედავად დაბრკოლებებისა, ის ავიაციის ერთგული დარჩა და ხმელეთზეც და ცაშიც თავისუფალი სვლა დაიწყო.  დამოუკიდებელი საქართველოს პირველი ქალი მფრინავი ბორჯომში დაიბადა, აქ გაატარა ბავშვობა და დღესაც, დროს თუ გამონახავს, მსოფლიოს ნებისმიერი წერტილიდან ბორჯომში მოდის. "შემიძლია მთელი დღე დავტკბე ამ ხედით, რომელიც ფართოდ იშლება ჩემი აივნიდან, ბორჯომის წიწვოვან და ფოთლოვან შემოგარენზე. ეს ხედები თან აღმაფრთოვანებს და თან მამშვიდებს," - ამ ემოციებს გვიზიარებს ნადია და თან თავის ბორჯომს გვაცნობს, ქალაქს, რომელიც მისი ბავშვობის ყველაზე ძვირფას მოგონებებს ინახავს.  კადრი, რომელიც ნადია ბენკლიანის სახლიდან ბორჯომის ხეობაზე იშლება, დღემდე მისთვის ყველაზე ძვირფასია. მიუხედავად იმისა, რომ ნახევარი მსოფლიო შემოიარა, ეს ხედი ვერაფერმა შეცვალა. ამ ადგილზე მოპოვებული მინერალური წყალი "ბორჯომი", მთელ მსოფლიოში საქართველოს სავიზიტო ბარათია. ნადია ბენკლიანი ამ სავიზიტო ბარათს მისი პროფესიის დახმარებით, ყველას აცნობს და მუდამ სიამაყით ამბობს - „გამარჯობა, მე ვარ ნადია ბენკლიანი, მფრინავი ქალი საქართველოს ულამაზესი ქალაქიდან, ბორჯომიდან.