Borjominin canlandırıcı suyu uzun müddət diqqətdən kənarda qalmışdı. O, səssizcə meşədə yerin altından axırdı, bəlkə də onun əfsanəsini yalnız bir neçə nəfər bilirdi və onun həyat verən enerjisindən həzz alırdı.

Arxeoloji qazıntılar zamanı tapılan daş hamamlar həyat verən suyun minlərlə il əvvəl istifadə edildiyini göstərir və yalnız içmək məqsədilə deyil.

Əbəs yerə demirlər ki, həyatda iki dəfə doğulursan.

Eyni şey Borjomi məsələsində də baş verdi: sakitcə axan canlı su XIX əsrdə bütün imperiyanın diqqətini çəkdi. O zaman Borjomi o qədər məşhurlaşdı ki, Qafqazın rus canişini Yevgeniy Qolovin qızını Borjomiyə müalicəyə göndərdi.

Yekaterinanın hansı xəstəlikdən əziyyət çəkdiyi məlum deyil, amma faktdır ki, Borjomi yaralı maral kimi onu da sağaldır.

İlk bulaq ortaya çıxdı – Yekaterina bulağı. Borjominin ikinci həyatı məhz burada başladı.

Vaxt keçdi, su da onunla birlikdə axdı.

Canişinlər dəyişdi, Borjomi isə dəyişməz qaldı. Müvafiq olaraq, onların da marağı azalmadı.

Qolovindən sonra Vorontsov gəldi, Vorontsovu isə Romanov izlədi.

Hər ikisinin Borjominin suyu və təbiəti o qədər xoşuna gəldi ki, onu yay iqamətgahına çevirdilər. Evlər, hamamlar, mehmanxanalar tikildi. O dövrün otellərinin adları da Borjominin Avropa elitası üçün kurort olduğunu göstərir: Marsel və Berlin.

Bura salon söhbətlərinin, şairlərin, sənətçilərin, aşiqlərin və aristokratların yeri idi.

Tezliklə su axmağa başladı. Başlanğıcda proses şüşə butulkaların hazırlanması da daxil olmaqla əl ilə aparılırdı. Lakin zaman keçdikcə hər şey mexanikləşdi. 1900-cü ilə qədər “Borjomi” ixrac olunmağa başladı,1913-cü ildə isə istehsal 9 milyon şüşəyə çatdı.

Hamı yekdilliklə razılaşdı ki, həqiqətən də dünyanın heç bir yerində belə xüsusiyyətlərə malik su yoxdur.

Sovet İttifaqı dövrü yarandıqdan sonra “Borjomi” SSRİ bazarını asanlıqla mənimsədi.

O, hər yerdə idi: banketlərdə, toylarda, ad günlərində, teatrlarda, opera salonlarında, kinoteatrlarda. Planetin taleyinin həll olunduğu tarixi məqamlarda da Borjomi iştirak edirdi. Onsuz heç bir tədbiri təsəvvür etmək olmazdı. O, baş verən hər şeyin şahidi və müşahidəçisi idi.
Hətta Soyuq müharibə dövründə o, dəmir pərdəni aşdı və ABŞ-da satılırdı.

Təbiət övladları arasında ayrı-seçkilik qoymur, onların hər birinə həyat verir və qayğı göstərir.

Borjominin mahiyyəti budur - butulkada cin kimi saxlanılan ana təbiətin qeyd-şərtsiz sevgisi.

Çoxsaylı cəhdlərə baxmayaraq, Borjomi heç vaxt gürcü kimliyini itirmədi; həmişə gürcü mədəniyyətinin, rəqsinin, mahnısının, təbiətinin, bənzərsiz süfrəsinin və qonaqpərvərliyinin simvolu olaraq qaldı. O, gürcü qeyri-maddi dəyərlərinin maddiləşmiş təzahürüdür. Borjominin gürcü torpağı ilə əlaqəsi (birbaşa mənada) o qədər güclüdür ki, onu qırmaq demək olar ki, mümkün deyil.

Deyə bilərik ki, Borjomi bu uzun müddət öz müqəddəratını təyinetmə dövrünü Gürcüstanla birlikdə keçib.

Özünü tapmaq çətin deyil. Sadəcə sənə aid olmayandan, kənardan sənə əlavə ediləndən qurtulmaq lazımdır, yerdə qalan siz özünüzsünüz. Onun üzərində dayandıqda, güclü olacaqsınız, çünki bu, heç kimin və heç bir şeyin səndən ala bilməyəcəyi əbədi bir şeydir.

Borjominin dizaynına daxil olan gürcü ornamentləri həyat verən suyu və ölkəsini daha da birləşdirdi.

Ümumiyyətlə, həndəsi fiqurları hər hansı bir etnik mədəniyyətə aid etmək çətindir.

Karl Qustav Yunq gənclik illərində dəftərində çəkdiyi eskizlərin Avstraliyalı aborigenlərlə uyğun gəldiyini gördü və bu, kollektiv şüursuzluq adlandırdığı şeyin böyük bir kəşfinə səbəb oldu.

Bəli, həndəsə universaldır və bu formalar kollektiv şüursuzluğun dərinliklərində yatır, lakin onlar səthə çıxdıqda fərdi şüur prizmasından ayrılır və yerli ştrixlərlə tamamlanır.

Gürcü ornamentləri eynidir, kollektiv şüursuzluqdan gələn, lakin Borjomi kimi gürcü mənəviyyatına çevrilən. Yerin altında doğulmuş, lakin gürcü ruhunda birləşmişdir.